دیشب برنامه های نوروزی کانالهای لس آنجلسی رو نگاه میکردم .طبق معمول این چند سال تلویزیون تپش با برنامه های خوش آب و رنگ ترش و ویدیو موزیک هایی که جدا از چرت و پرت های همیشگی اش حداقل میشد تماشاشون کرد گوی سبقت رو از بقیه ربوده بود. چند بار هم کانال ها رو عوض کردم ببینم جاهای دیگه چی دارن؟
یه دفه چهره شکسته و عصبی و بسیار غمزده و ناراحت خل بانوی چیز شعر های نوین اومد روی صفحه جام جم. با حالت اخمو که نمیشد با یه من عسل هم قورتش داد یه چیزایی رو طوطی وار گفت و دفه اولش هم خراب کرد و دوباره تکرار کرد. آخرشم انگار یکی بهش سقلمه زده باشه یه لبخند الکی روی صورت نه چندان زیباش ماسید. با اینکه دیگه حتی سایه ای از او زیبایی قدیمش هم براش نمونده ولی فکر میکنه خیلی به سر مردم منت گذاشته که براشون پیام داده!!!!!! یه جورایی تلخ بود انگار مجبورش کرده بودن
دور چشماش یه حلقه های گود سیاهی افتاده که با لایه های رنگ و روغن هم نمیشد قایمش کرد. رنگ صورت , زرد مثل تب لازمی ها شاید باید دلم براش میسوخت ولی نمیدونم چرا فکر میکنم همه این ناراحتی هایی که سرش میاد یه جورایی بازتاب کارهای خودشه و قلب سیاهش. خیلی مفلوک به نظر میرسید. بدبخت و به خاک افتاده. یه جورایی از دور داد میزد که این آدم درگیری های عصبی زیادی داره. راستی چه لزومی داره کسایی که از ریخت و قیافه افتاده ان حتما بیان جلوی دوربین خودشونو نمایش بدن؟
بعدشم موزیک ویدیوی بی سروته جدیدی ازش نشون دادن که اصلا معلوم نبود چی هست؟ هبیت ترسناک و شبه جادوگری با موهای سفید مدل چوب جارویی . میک آپش به حدی بد بود که دماغ گنده شو آورده بود کلی جلو. اصلا نصف صورت شده بود دماغ. گوشه های موهاش و کنار گوشاش هم انگار چرک شده باشه به زردی میزد. لباس سفید . صحنه سفید. خلاصه همه چی سفید. درست مثل بیمارستان یا آسایشگاه. فقط یه جاروی بلند دسته دار کم داشت تا مث جادوگرها روش بشینه و پرواز کنه. این همون آهنگی بود که توش کلی قسمت ها رو فالش خونده بود
وقتی آهنگو دیدم متوجه شدم چرا اینقده عصبی و غمگینه. اینکه آدم بالاخره بفهمه چیزی در چنته نداره و با این همه ادا و اطوار و افاده از هنگامه و لیلا و هلن عقب تر باشه. پیری و شکستگی و زشت شدن قسمت همه س ولی وقتی قلب طرف سفید باشه زشتی ظاهرش اصلا به چشم نمی آد. شما موافق نیستین