گوگوش تا سیاهی در دام ابتذال کوجی و مهرداد

زیاد دور نبود آن روز ها همین پنج سال پیش بود. با حضور نورافشانش صحنه های بزرگ بین المللی را  یکی پس از دیگری فتح میکرد. آوازه های هنرنمایی هایش مرز ها را در می نوردید. با آلبومی زیبا و بدیع و پر از نو آوری باز گشته بود. زرتشت به گفته خودش حدیث نفس بیست و یک سال سکوتش بود. رها شده از بند قافیه و وزن با ملودی ها و تنظیم هایی گوش نواز.  آن روز ها به ابتذال و بی فرهنگی رایج در لس آنجلس معترض بود و این اعتراض را حتی به قیمت ناخشنودی همکاران قدیمش با صدای بلند فریاد میزد. آن روز ها مطبوعات بین المللی از او به عنوان دیوا و الهه آواز نام بردند و او را همپای ادیت پیاف و اریتا فرانکلین  دانستند.

امروز اما شاه ماهی به خاک افتاده است. از خاک اسیر و گوشه نشین به............رسیده است . نغمه های جدیدش نه خریداری دارد و نه درخواست کننده ای. در سفری به دبی درهمین  چند هفته پیش آلبوم مانیفست را در قعر جدول آلبوم های تازه دیدم و نه جزو کم فروش ترین ها که کم فروش ترین. به گفته سی دی فروشان آن شهرفروش  آلبوم نیما و کامران و هومن با ضریب بیست از مانیفست فراتر رفته است. نه کسی میخرد نه کسی گوش میدهد نه کسی درخواست میکند و بد تر از همه نه کسی اهمیتی میدهد.

شاه ماهی دیروز که گلبانوی امروز شده باید برای آوردن چند هزار نفربه کنسرت وعده ده بار لباس عوض کردن را در رسانه ها بوق بزند.  او که دیدن ثصاویر برنامه هایش آرزو بود امروز در ویدیو های ابتذال آمیز نقش آفرینی میکند. در قالب کوماندوی گیس بلند با کلاه کپ برگشته و عینک تد لاپیدوس در خرابه ای ناشناس قر میدهد و با بد نام ترین پیام آور ابتذال لس آنجلسی هم آواز میشود.

چه کسی برای او ویدیو میسازد؟ نیازی نیست بدنبال نامش بگردید. کافی است صحنه های تکراری و ملال آور قبرستان و تختخواب و زیر پل و دخترک کمر باریک و چشم و ابرو مشکی و آتش گرفتن گیتار و صخره و بیابان را ببینید تا کارگردان را بشناسید.دیگر فلش های کور کننده و  چشمک های سرگیجه آور جزء جدایی ناپذیر ویدیو های گلبانو شده است. خسته کننده ..... پیش پا اقتاده .... تهوع آور 

چه کسی برایش نغمه میسازد؟ یکی از بی استعداد ترین های موجود. نه سوادی در موسیقی دارد نه پیشینه قابل اعتنایی.

چه کسی با او همصدایی میکند؟ بد صداترین خواننده زمانه ما. نه کم طرفدار که بی طرفدار. عاجز از اجرای برنامه ای انفرادی برای یکصد نفر.

مدیریت برنامه هایش در دست کیست؟ لاتی بی سر و پا که امروز حتی دوستان لس آنجلسی اش به گند دهانش اعتراض میکنند. همان که بی پروا فحاشی میکند ایمیل های پر از فحش میفرستد و واژه  ت..... از دهان کثیفش نمی افتد. به در و دیوار میزند به زمین و زمان ناسزا میگوید تا بلکه حقیقت تلخ بی طرفداریش را وارونه جلوه دهد.

نه من این گوگوش را دیگر دوست ندارم. به خاک افتادنش را نمی خواهم ببینم. این همه ابتذال این همه اشتباه این همه سوء مدیریت. کابوسی چند ساله برای هنرمند توانایی که با ندانم کاری هایش به ورطه نابودی افتاده است. آنچه بیش از پیش این داستان را درد آور نموده آن است که شاه ماهی دیروز و گلبانوی امروز بیش از هر کس دیگری از حقایق آگاه است و حد اقل در سه برنامه تلویزیونی سعی در آرام کردن  طرفدارن دلسرد شده اش داشته است.

همه این حرف ها را کسی بیان میکند که بیش از سی سال از عمر گرانبهایش را از نه سالگی صرف عشقی پوچ به او نمود. چه لحظه های ارزشمندی که میشد در کنار عزیزان از دست رفته سپری کرد ولی در سمساری ها به دنبال صفحات و مجلات قدیمی گشتم تا شاید عکسی و خبری از معبود کاغذی ام در سال های دور بیابم. چه ساعت های غیر قابل برگشتی که برای تکه عکس کهنه ای از او صرف نمودم. چه هزینه های گزافی که در راه جنگ های اینترنتی و تلفنی با این و آن هدر شد.

به چشم خود  سیل اعتراضات مردم به این خانم گلبانو را دیدم و برای یکبار فقط یکبار دل به دریا زدم تا بر عکس سایت های دیگر که همواره ویترین زیبایی را تحویل بازدید کنندگان میدهند حقایق را منتشر کنم. حقیقت محض. صدها پیام واقعی از سوی صدها دوستدار واقعی. ولی چه سود؟ بودند بادنجان دورقابچین هایی که تا دیروز اسم آن پسرک را هم بیان نمیکردند و از واژه  زردنبو برای وی استفاده میکردند ولی امروز عاشق و سینه چاک در آرزوی مکالمه ای چند دقیقه ای با خانم گلبانو در دفاع ازپسرک سینه میدرند.

از  مکالمات دورغین شبانه با گوگوش تا مصاحبه های خیالی که هرگز بوقوع نپیوست در دور باطل دروغ ... نیرنگ..... حیله.... و دوباره دروغ چرخیدند و همچنان میچرخند.  همانها که با کوره سوادی دیگران را به بی سوادی متهم میکنند و با زبان مادری شکسته بسته شان انگلیسی هم در میکنند. پر از غلط املایی و انشایی. مدرنند دیگر. باید بلغور کرد تا همه بدانند که بعضی ها هستند.

همانها که بیش از چهل ایراد از مانیفست گرفتند و امروز همان چهل ایراد را به دیگران نسبت میدهند و در ثنای مانیفست مقاله مینویسند.  همانها که شوهر شان به شهیار قنبری در جام جم تلفن کرد و گفت این کنیزکان خواهد منند غلط است حالا همین جمله را به باد حمله میگیرند. براستی که معنای تازه ای برای بی شرمی یافته ام. خیلی ها بیاد دارند که کدام علیا مخدره میگفت شناسنامه من مارش عزاست. که این ترانه ها پر از غلط است. که چرا در سه ماه آلبوم ساختند. که چرا با این زردنبوی بی استعداد ترانه دو صدایی خوانده است. که چرا این زردنبو برایش آهنگ ساخته و چرا همین زردنبو آهنگ ها را تنظیم کرده است. خیلی ها بیاد دارند که کدام  علیا مخدره میگفتند " من که با این زردنبو کاری ندارم برای من این زردنبو یک وسیله است برای رسیدن به گوگوش"

به هر حال عشق من به گوگوش به پایان رسید و با کمال خوشوقتی باید اعلام کنم در آرامش عجیبی بسر میبرم. وقت گرانبهایم را صرف زندگی و کارم میکنم. روزانه چندین ساعت وقت زیاد می آورم. به مسافرت میروم. کتاب میخوانم. مقاله مینویسم. دیگر لازم نیست برای جنگ های پوچ اینترنتی نیمه شب بیدار شوم تا جواب این و آن را بدهم. دیگرنیازی ندارم تا مبلغ هنگفتی از پول زحمت کشیده ام  را  برای یک روجلدی رنگ و رو رفته قدیمی  بپردازم. دیگر مدتی است با خاک و خل این سمساری ها بیگانه شده ام. آزاد و رها هستم. بی قید شاید کمی هم دلشاد. دلشاد از اینکه تا بیش از این دیر نشده چهره واقعی بت کاغذی را شناختم. بتی که بیش از هر کس و هر چیز از دوستداران خودش نفرت دارد و برای آنان پشیزی ارزش قائل نیست.

و اما یک خبر برای بادنجان دورقابچین ها... یک ماهی اینجا روی خاک افتاده دارد میمیرد....... برای خاطر خدا هم که شده یکی آن را بردارد و دوباره به آب بیندازد.... حالا اگر دریا نشد به حوض کهنه خاطرات........ قبل از آنکه آخرین نفس هایش را بکشد....... آخر این ماهی روزی شاه  همه  ماهی ها بوده است.